دومین سفیر خاص(۲)

جناب «محمّد بن عثمان» با دریافت نامه اى که حضرت مهدى ـ ارواحنا فداه ـ در آن، رحلت پدرش را به او تسلیت فرموده بود، برگ زرّین دیگرى بر دفتر افتخارات خویش افزون ساخت که در آن نامه ى مبارک از جمله آمده است:

«انّا للّه وانّا الیه راجعون، تسلیماً لأمره ورضاءً بقضائه، عاشَ أبوک سعیداً ومات حمیداً، فرحمه اللّه وألحقه بأولیائه وموالیه ـ علیهم السلام ـ فلم یزل مجتهداً فی أمرهم، ساعیاً فیما یقرّبه الى اللّه (عزّ وجلّ) وإلیهم، نضّر اللّه وجهه وأقاله عثرته . . .

أجزل اللّه لک الثواب وأحسن لک العزاء، رُزِئت ورُزِئْنا وأوحشک فراقه وأوحشنا، فسرّه اللّه فى منقلبه.

کان من کمال سعادته أن رزقه اللّه تعالى ولداً مثلک، یخلفه مِن بعده ویقوم مقامه بأمره ویترّحم علیه.

وأقول: الحمد للّه، فإنّ الأنفس طیّبة بمکانک وما جعله اللّه تعالى فیک وعندک، أعانک اللّه وقواک وعضدک ووفقک وکان لک ولیّاً وحافظاً وراعیاً وکافیاً ومُعیناً»(۱).

یعنى: همه ى ما از آن خدا هستیم و همگى بى تردید بسوى او باز مى گردیم. ما تسلیم فرمان او و راضى به داورى و فرمان و تقدیر او هستیم.

پدرت، سعادتمندانه زیست و ستوده و شایسته از جهان رخت بربست. رحمت و بخشایش خدا بر او باد و خداوند او را به اولیاى خویش ملحق سازد!

او همواره در انجام دستورات پیشوایان و سروران خویش، کوشا بود و در کارهایى که او را به خدا و اولیاى او نزدیک سازد، کوشش خستگى ناپذیرى داشت، خداوند روح او را شاد و چهره اش را درخشان سازد و او را بیامرزد.

خداوند پاداش و ثواب تو را افزون گرداند و در این مصیبت به تو شکیبایى نیکو ارزانى دارد.
محمّد! تو اینک در رحلت پدر داغدار و مصیبت زده اى و ما هم اندوهگین. فراق پدرت براى تو وحشتناک بود و براى ما اندوهبار. خداوند او را در بازگشتگاه خود شادش گرداند.

از کمال نیکبختى او این است که خداوند فرزندى چون تو به وى روزى ساخت که پس از مرگ او بماند و جانشین او گردد و براى پدر طلب آمرزش نماید.

بر این نعمت خداى را سپاس، چرا که دلهاى شیعیان ما به وجود تو و به آنچه خدا در شخصیّت تو و نزد تو قرار داده است، شادمانند. خدا یاریت کند و به تو نیرو و اقتدار بخشد و پشتیبانیت کند و در کارها به تو توفیق ارزانى دارد و نگهبان و حافظ و کفایت کننده امور و یار و یاورت باشد!

شگفتا؟!

شما خواننده ى گرامى! به نامه ى گرانقدر حضرت مهدى ـ ارواحنا فداه ـ به محمّد بن عثمان یک بار دیگر بنگرید، براستى که قلم ناتوانتر از آن است که نشانه هاى مباهات و افتخارى را که امام عصر ـ ارواحنا فداه ـ در این مرقوم مبارک به این پدر و پسر پر افتخار عنایت فرموده است، برشمارد و آنگونه که مى باید ترسیم کند.

هر واژه اى از انبوه واژه هاى این نامه، ستایش عطر آگین و نشانى رفیع و بلند و پر افتخار است که اگر مردى در زندگى خویش به یکى از آنها کامیاب گردد و نایل آید براستى زینبده است که سرفرازانه سر برافرازد و مباهات کند و بر خود ببالد و بگوید: «هان اى جهانیان! آیا چو منى هست؟ نظیر من کیست؟»

شگفتا! آخر چگونه این همه افتخارات وارزشهایى که گرانبهاتر و پر ارزشتر از هر چیز نفیس و ارزشمندى است، که در وجود جناب عثمان بن

سعید و فرزند خلف او، محمّد گرد آمد؟ گوارا باد بر آن دو این افتخار و نیکبختى دنیا و آخرت!

منبع: کتاب غیبت صغری امام عصر (ارواحنا فداه)

ـــــــــــــــــــــ
۱. کمال الدین، ج 2، ص ۵۱۰; غیبت طوسى، ص ۲۲۰.