دلی که در دو جهان جز تو هیچ یارش نیست
 گرش تو یار نباشی، جهان به کارش نیست

 چنان ز لذت دریا پُرست کشتی ما
که بیم ورطه و اندیشه کنارش نیست‏

کسی به سان صدف وا کند دهان نیاز
که نازنین گهری چون تو، در کنارش نیست

خیال دوست، گل افشانِ اشکِ من دیدست‏
هزار شکر که این دیده، شرمسارش نیست

نه من ز حلقه دیوانگان عشقم و بس
کدام سلسله دیدی که بی‌قرارش نیست؟

سوار من که ازل تا ابد گذرگه اوست
سری نماند که بر خاک رهگذارش نیست‏

ز تشنه کامیِ خود آب می‌خورد دل من
‏ کویر سوخته جان، منت بهارش نیست

                                                                 هوشنگ ابتهاج