سلام
1- امام صادق علیه السلام:
من ذکرنا عنده ففاضت عیناه و لو مثل جناح بعوضه غفر له ذنوبه و لو کانت مثل زبد البحر
هرکس که نزد او یاد ما شود و چشمش بگرید ولو به اندازه بال پشه ای ، گناهانش بخشیده میشود حتی اگر به اندازه کف دریاها باشد.
2- امام حسین علیه السلام:
انا قتیل العبره ، لا یذکرنی مومن الااستعبر
من کشته اشکها هستم ، مومنی مرا یاد نمیکند مگر اینکه گریه میکند.

در روایات یکی از نشانه های مومن این بیان شده است که : اگر نزد او یاد امام حسین شود چشمانش بارانی میشود و از چشمانش اشک جاری میشود.
اما چرا چشمانمان خشک شده است ؟
چرا برخی میگویند من گریه ام نمیآید ، چه کنم؟
به هر حال به نظر جای نگرانی است اگر این خصوصیت مهم شیعه را نداریم .
اصلا چرا دیگر نگران آفت های دینی و محبتی مان نیستیم؟
راستی چرا وقتی نام حضرت امام حسین را نزد ما میآورند اشکمان جاری نمیشود؟
مگر امیرالمومنین به حضرت اباعبدالله نفرمود:
یا عبره کل مومن
ای کسی که هر مومنی را به گریه می اندازد

چرا اینقدر به دینمان مطمئن شده ایم؟ اصلا کی گفته که ما محبت اهل بیت داریم؟ مگر محب اینقدر بی رگ میشود؟

اینقدر بی تفاوت میشود؟
چرا اینقدر به خودمان با نگاه حداقلی می نگریم؟
نمیدانم !
شاید برایمان عادی شده است.
بی تفاوتی به امام عادی شده است. وقتی این همه سال از عمرمان گذشته و یک بار دلمان برایش تنگ نشده ، دلمان هوایش را نکرده است چرا باید او را حس کنیم؟
شاید سر بریدن امام عادی شده است.
شاید کفران و پوشاندن حقیقت امام برایمان عادی است!
و الا مگر میشود به محبوب کسی جسارت شود و او بی تفاوت باشد؟
عزیزان سوالات ، سوالات بسیار مهمی است. محبت اهل بیت عصمت و طهارت مهمترین رکن اسلام است.
امام صادق علیه السلام به نقل از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم می فرمایند:... و لکل شی‏ء اساس و اساس الاسلام حبنا اهل البیت .
هر چیزی پایه هایی دارد و پایه اسلام، محبت ما اهل بیت است.
محبت اهل بیت امری فرعی نیست .
چرا کمبود بنزین برایمان اینقدر حیاتی است ؟ اما هیچ وقت از عدم وجود صاحبامان گله ای نداریم؟
ادامه دارد .
انشاءالله.