قومی دویدند و به مقصد نرسیدند
جمعی ندویده رسیدند به مقصد
در میان اهل تدین و سلوک گروهی آماتورند و گروهی حرفه‌ای.
آماتورها فقط میدوند و میدوند. حرف می‌زنند و ناله و فغان و خیلی از اوقات به جایی هم نمی‌رسند. البته اجرشان محفوظ است ولی اگر بخواهی بگویی به جایی رسیده اند جای بسی تامل است.
اما گروه حرفه ای که ندویده به مقصد می‌رسند چه کسانی هستند؟
این شعر و تمثیل مولانا برای فهم این مسئله بسیار راه‌گشا است:
اول ای جان فکر دفع موش کن
بعد از آن در جمع گندم کوش کن
گر نه موش دزد در انبان ماست
حاصل گندم چهل ساله کجاست؟
یک سری از عقاید حقه تشیع و چهارچوب‌ها و شاکله‌های اسلام از ضروریات دین اند که نداشتن آنها و فقدان این عقاید به منزله موش‌های دزدند در انبار خیرات و ثواب‌های ما.
یکی از این عقاید ضروری انتظار فرج است.
در روایات بسیاری داریم که اگر کسی انتظار فرج نداشته باشد هیچ کدام از اعمال او قبول نمی‌شود.
اصلا مگر انتظار فرج امری اختیاری است که به آن امر شده است؟
جواب این سوال و روایات مربوط به این موش دزد را در پست بعدی خواهم گذاشت.
التماس دعای فرج