عرض کردیم : " انما یتقبل الله من المتقین "

همانا خداوند فقط از متقین، اعمالشان را قبول میکند.

و عرض کردیم که عمل خوب ،مقبول نیست مگر تحت چهارجوب ها و شروطی که اسلام تعریف کرده است و این همان تفسیر آیه شریفه است که : الیه یصعد الکلم الطیب و العمل الصالح یرفعه.

که یکی از اعتقادات و چهارچوب ها که بدون آن اعمال امت قبول نمی باشد ، انتظار فرج است.

روایاتی که عرائض ما به آنها مستند است:

- کمال الدین ، ج 2 ص 377 – همان قائم ما مهدی است ، کسی که انتظار فرجش واجب است.

- اصول کافی ، کتاب ایمان و کفر ، باب دعائم الاسلام ، ح 13 – آیا شما را خبر بدهم به آنچه که خداوند بدون آن عملی از اعمال بندگان را قبول نمیکند؟...

- غیبت نعمانی باب 11 ، ح16

- ...

اما سوال مهم و زیرکانه اینجاست:

مگر منتظر بودن امری اختیاری است که بتوانیم آن را در خود ایجاد کنیم؟

به نظر می آید که واضح و مبرهن است که انتظار حالتی است درونی مانند غم و شادی که از روی علاماتشان شناخته می شوند و اموری کاملا درونی اند.

آیا میشود به کسی گفت ناراحت باش؟

منتظر باش؟

آری ، امر به انتظار امر به مقدمات انتظار است. یعنی طوری باش که منتظر باشی.

عاشق شو ار نه روزی کار جهان سرآید

ناخوانده نقش مقصود در کارگاه هستی

اما چه کار کنیم که حالت انتظار در ما تقویت شود؟

انشاءالله در مطالب آینده به کمک شما این بحث را تکمیل خواهیم کرد.