جناب عثمان بن سعید در بغداد مى زیست و به شهر تاریخى سامرّا به منظور دیدار دو امام گرانمایه حضرت هادى و عسکرى ـ علیهما السلام ـ بسیار سفر مى کرد. از برخى روایات دریافت مى گردد که جناب «عمروى» در مراسم غسل و کفن و دفن حضرت عسکرى ـ علیه السلام ـ حضور داشت، امّا مباشر غسل، حضرت مهدى ـ ارواحنا فداه ـ بود چرا که امام معصوم را جز امام و معصوم دیگر غسل نمى دهد. این عقیده ى استوار ماست، گرچه تاریخ در مورد غسل دادن حضرت مهدى ـ ارواحنا فداه ـ بر پیکر پاک پدرش، از بیان حقیقت کوتاهى کرده است.

پس از رحلت امام یازدهم، حضرت مهدى ـ ارواحنا فداه ـ جناب عمروى را در وکالت ابقا و به سفارت خویش برگزید. بر این اساس است که او نخستین سفیر و نایب محبوب دلها، رابط میان او و شیعیان و دوستانش در رسانیدن نامه ها و مسایل و حلّ مشکلات آنهاست و شماره ى دیدارها و افتخار تشرّف او به پیشگاه حضرت مهدى ـ ارواحنا فداه ـ و چگونگى دیدارها و افتخار تشرّف او به پیشگاه حضرت مهدى ـ ارواحنا فداه ـ و چگونگى دیدارها و اندازه ى ملاقاتهاى او را که روزانه، هفتگى، ماهانه و یا بر اساس شرایط و نیاز، صورت مى گرفته است، اینها را فقط خدا مى داند. تنها او مى داند که جناب عمروى در روزگارى که میلیونها شیعه از افتخار دیدار یار و توفیق زیارت آن گرامى محروم بودند، چقدر به زیارت او مفتخر گشته است.

آرى! امانتدارى و مصلحت، او را ملتزم مى ساخت که این راز را براى مردم آشکار نسازد تا با صاحبش بماند و در دل خاک دفن گردد، یا خبر برخى از دیدارها، پس از رحلت او آشکار شود.

براى نمونه:
در روایت است که عبداللّه بن جعفر با جناب عمروى، پس از رحلت حضرت عسکرى ـ علیه السلام ـ ملاقات کرد و ضمن سوگند دادن به او گفت: «تو را به حرمت حق و به حرمت دو امام گرانمایه، حضرت هادى و عسکرى که تو را مورد اعتماد خویش مى شناختند، سوگندت مى دهم که بگویى، آیا فرزند حضرت عسکرى، صاحب الزّمان را دیده اى؟»

جناب «عمروى» سخت گریست و در برابر اصرار بسیار او، از او پیمان گرفت که تا او در قید حیات است به کسى نگوید. آنگاه فرمود: «آرى! آن محبوب دلها را بسیار دیده ام . . .»(۱).

کوتاه سخن اینکه: «عمروى» از نوابغ روزگار بود، هم در میدان تعقّل و تفکّر و هم در دیگر میدانها، باید امتیازات خاصّ او همچون تقوا پیشگى، پرهیزکارى، امانت و دیگر ارزشها و ویژگیهایى را که او را به مقام والاى نیابت عامّه و خاصّه اوج بخشید، اینها را نیز بر نبوغ فکرى و عقلى او افزود و گفت: «گوارا باد بر صاحبان نعمت، نعمتهایشان!»

آرى! او از جوانى و پیش از آن، به افتخار سعادت و شرافت خدمت امامان نور ـ علیهم السلام ـ نایل آمد و تا آخرین لحظات زندگى غرق در این نیکبختى و افتخار بود.

تردیدى نیست که سه امام گرانقدر، او را پس از آزمایش به این مسئولیت خطیر و جایگاه رفیع برگزیدند، چرا که ویژگیهاى لازم را در او یافتند و حضرت مهدى ـ ارواحنا فداه ـ به او دستور داد فرزندش «محمّد بن عثمان» را پس از خود بجاى خویش نصب کند تا کارها را سر و سامان دهد و نقش حساس پدر را ایفا نماید.

و سرانجام این ابرمرد امانت و وفا در شهر بغداد دیده از جهان فروبست و به خاک آرمید، تاریخ دقیق رحلتش معلوم نیست لیکن حدود سال 260 هجرى بوده است.

منبع: کتاب غیبت صغری امام عصر (ارواحنا فداه)
ـــــــــــــــــــــ
۱. غیبت طوسى، ص ۲۱۵.