در این نوشتار که به جهت محدود بودن صفحات، به اختصار و در مواردى به اشاره سخن گفتیم؛ به این نتیجه رسیدیم که در میان بیش از 2000 علائم ظهور فقط پنج نشانه هست که به طور حتم و یقین از علائم حتمیه هستند. در مورد حتمى بودن آنها و ویژگی هاى مهم هر یک از آنها احادیثى از پیشوایان معصوم، از منابع مورد اعتماد و استناد نقل کردیم و آنها را از نظر سندى بررسى نمودیم و صحت آنها را در بالاترین سطح به اثبات رساندیم. آن گاه دیگر احادیث را به عنوان شاهد و مؤیّد آوردیم و روشن شد که اینها در آستانه ظهور تحقق پیدا مى کنند و از این جهت مهم هستند که روز ظهور را دقیقاً مشخص مى کنند. مثلاً هنگامى که سفیانى بر سوریه، اردن و فلسطین سیطره یافت، دقیقاً هشت ماه بعد حجت پروردگار ظهور مى کند. ولى دیگر نشانه ها (علائم غیرحتمى) چنین کاربردى ندارند. لذا لزوم تفکیک علائم حتمى از غیرحتمى روشن مى شود، به ویژه که برخى از مراجع تقلید فرا گرفتن این نشانهها را شرعاً واجب شمرده اند.
همچنین روشن شد که از این نشانه ها، دو نشانه: خروج سفیانى و خروج یمانى همزمان و دقیقاً هشت ماه قبل از ظهور رخ مى دهد.
بانگ آسمانى دقیقاً مقارن با ظهور، شب جمعه، شب بیست و سوم ماه رمضان تحقق مى یابد. و خسف بیدا در حدود یک ماه بعد از ظهور انجام مى پذیرد. قتل نفس زکیه دقیقاً سه ماه و دو روز بعد از ظهور (25 ذیحجه) واقع مى شود.
قیام جهانى 15 روز بعد از آن و دقیقاً سه ماه و هفده روز بعد از ظهور، روز شنبه دهم محرم الحرام (روز عاشورا) آغاز مى شود.
در نتیجه قتل نفس زکیه و خسف بیدا، از علامات ظهور به معناى اخص کلمه نمى باشند، بلکه علامت خروج و قیام جهانى آن حضرت مى باشند.
اللهم عجل لولیک الفرج و العافیة و النّصر،
و اجعلنا من اعوانه و انصاره، آمین.
منبع: لزوم تفکیک علائم حتمى ظهور از علائم غیرحتمى
نوشته على اکبر مهدى پور