آخرین سخن

در این نوشتار که به جهت محدود بودن صفحات، به اختصار و در مواردى به اشاره سخن گفتیم؛ به این نتیجه رسیدیم که در میان بیش از 2000 علائم ‏ظهور فقط پنج نشانه هست که به طور حتم و یقین از علائم حتمیه هستند. در مورد حتمى بودن آنها و ویژگی هاى مهم هر یک از آنها احادیثى از پیشوایان معصوم، از منابع مورد اعتماد و استناد نقل کردیم و آنها را از نظر سندى بررسى نمودیم و صحت آنها را در بالاترین سطح به اثبات رساندیم. آن‏ گاه دیگر احادیث را به عنوان شاهد و مؤیّد آوردیم و روشن شد که اینها در آستانه ظهور تحقق پیدا مى‏ کنند و از این جهت مهم هستند که روز ظهور را دقیقاً مشخص مى‏ کنند. مثلاً هنگامى که سفیانى بر سوریه، اردن و فلسطین سیطره یافت، دقیقاً هشت ماه بعد حجت پروردگار ظهور مى‏ کند. ولى دیگر نشانه‏ ها (علائم غیرحتمى) چنین کاربردى ندارند. لذا لزوم تفکیک علائم حتمى از غیرحتمى روشن مى‏ شود، به ویژه که برخى از مراجع تقلید فرا گرفتن این نشانه‏ها را شرعاً واجب شمرده‏ اند.

همچنین روشن شد که از این نشانه‏ ها، دو نشانه: خروج سفیانى و خروج یمانى همزمان و دقیقاً هشت ماه قبل از ظهور رخ مى ‏دهد.

بانگ آسمانى دقیقاً مقارن با ظهور، شب جمعه، شب بیست و سوم ماه رمضان تحقق مى ‏یابد. و خسف بیدا در حدود یک ماه بعد از ظهور انجام مى‏ پذیرد. قتل نفس‏ زکیه دقیقاً سه ماه و دو روز بعد از ظهور (25 ذیحجه) واقع مى‏ شود.

قیام جهانى 15 روز بعد از آن و دقیقاً سه ماه و هفده روز بعد از ظهور، روز شنبه دهم محرم الحرام (روز عاشورا) آغاز مى‏ شود.

در نتیجه قتل نفس‏ زکیه و خسف بیدا، از علامات ظهور به معناى اخص کلمه نمى‏ باشند، بلکه علامت خروج و قیام جهانى آن حضرت مى‏ باشند.

اللهم عجل لولیک الفرج و العافیة و النّصر،

و اجعلنا من اعوانه و انصاره، آمین.

منبع: لزوم تفکیک علائم‏ حتمى ظهور از علائم غیرحتمى
نوشته على ‏اکبر مهدى‏ پور