عافیت طلبی(به قلم اکبر رهنمون)

سلام.

به بهانه سفر پیاده کربلا...

خیلی دوست داشتم یه مطلب مستقل در مورد امام زمان(ع) بدم ولی با توجه به این سفر پیاده کربلا و مطرح شدن بحث زیبای سرباز امام زمان(ع) سعی می کنم به مواردی که در طول مسافرت به آنها رسیدم یا حداقل دیدم و شنیدم بپردازم...

به لطف خدا توفیق داشتم چند روزی همراه این کاروان باشم.فقط چند روز.دست آخر هم به کربلا نرسیدم.یکی از مسایلی که از همان روزهای نخستین سفر جلوه نمایی می کرد مسئله نماز اول وقت بود که گاهی اوقات(البته اکثر اوقات) به علت مشکلات وگاهی به علت جلسات مختلف از آن چشم پوشی می شد.البته دلیل آنان معمولا ترجیح جماعت خارج وقت بر فرادای اول وقت بود.

نهایت کاری که من کردم این بود که مسئله را با چند تن از دوستان نزدیک خود در میان گذاشتم.بعد از چند روز دو برادر به جمع ما اضافه شدند که اتفاقا از اقوام نزدیک مسئول کاروان بودند.در یکی از همین جلساتی که درست با اذان مغرب آغاز شده بود یکی از این دو برادر بی خبر از همه جا در گوشه ای از جلسه به نماز می ایستد و دیگری از مداح کاروان می خواهد که برای اقامه نماز جلسه را تعطیل کند .همان طور که انتظار می رفت این کار آنها با عکس العمل شدید مسئولین کاروان همراه شد.

نمی دانم چرا من حتی یک کلمه در آنجا صحبت نکردم و فقط نگاه می کردم.همین طور افرادی که مثل من سنگ نماز اول وقت را به سینه می زدند.با صحبتی با یکی از دوستان داشتم به این نتیجه رسیدم که همه اینها نتیجه یک چیز است و آن عافیت طلبی است.

آری امام زمان سرباز می خواهد .امام مرد عمل می خواهد .امام مرد جنگ و جهاد می خواهد.امام به راحت(عافیت) طلبانی مثل من که فقط حرف می زنند و عمل نمی کنند احتیاجی ندارد.راستی تا به حال چقدر در راه خدا زحمت کشیده اید؟به قول یکی از دوستان:ما حتی برای امام زمان یک سیلی نخورده ایم.

منی که از ترس عتاب مسئول کاروان نتوانسستم جمله ای حرف بزنم چگونه می خواهم در رکاب امام بجنگم.شاید من و امثال من منتظر جنگ و جبهه ای اند تا در آن به فیض سربازی امام نایل آیند.آه...زهی خیال باطل...

اکنون وظیفه من و شما چیست؟تا به حال چقدر برای خود امام کار کرده اید؟تا به حال شده تنها حاجت یک سفر کربلا یا مشهدتان تعجیل در فرج آقا باشد.نه.ما امام را برای خودمان می خواهیم آن هم تا موقعی که کوچکترین گزندی به منافع ما نرسد و این همان معنای عافیت طلبی یا به تعبیری راحت طلبی است.

انا مجنون الحسین.یا حسیبن

زائر امام حسین ، سرباز امام زمان (به قلم حسین افشاری)

سلام
زائر کسی است که به زیارت مزور(زیارت شونده) میرود و از مزایا و یا معایب آن زیارت که همان بهره برداری و تاثیرپذیری از مزور باشد استفاده میکند.لذا خواه ناخواه زائر از مزور تاثیرات بسیاری میگیرد و هرچه روح مزور بزرگتر باشد تاثیرات بیشتری بر زائر میگذارد.
زائر امام حسین امام را برای خودش میخواهد ، برای اینکه حاجاتش را برآورده کند ، و ... و معمولا خودش برای امام بسیار مشکل زاست ، چون نسبت به امام بسیار خودخواهانه برخورد میکند و معمولا تمام بارهایش را به دوش امام خود می اندازد.
اما سرباز اینگونه نیست . سرباز متعلق به امام است و روی پیشانی خود حک کرده: وقف صاحب الزمان
سرباز دنبال زیارت نیست ، دنبال رضایت است. که اگر رضایت امام را به دست آورد مطمئنا اینبار اوست که به زیارت سربازش میآید.
شاید سرباز امام زمان پولی را که به سختی تهیه کرده تا با آن به زیارت امام حسین برود را به خانواده یتیمی بدهد تا برای دخترشان جهیزیه ناچیزی تهیه کنند و اصلا به زیارت هم نرود .
شاید سرباز امام زمان به هردلیلی وظیفه اش این است که به زیارت نرود و به اویس قرنی اقتدا کند و زائری را فدای سربازی کند.
زائر امام حسین ، حضرت را خارج از روند زندگی زیارت میکند ، و زیارتش ارتباطی به باقی زندگی اش ندارد . مثل بعضی ها که تو محرم و صفر یه کارایی رو نمیکنند.
سرباز اگر هم به زیارت میرود برای گرفتن دستورات بعدی است نه برای دادن دستور به امام .لذا زیارت هم از وظایف اوست و جزئی از زندگی او . تا کی قرار است برای حضرت بار باشیم . تا کی قرار است مولایمان به جای ما خجالت بکشد . تا کی قرار است منتظرمان بماند تا شاید دری به تخته بخورد و با خودم بگویم ای بابا ما هم صاحبی داریم!
پس کی قرار است در این مسیر قدم نهیم و سرباز حضرت شویم؟
ما که با کشتی نجات حسین (ع) که اسرع و اوسع است نجات پیدا نکردیم با کدامین شوک و با کدامین نفحه قرار است راه را بیابیم؟
اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا
التماس دعای فرج