هفته شهدا

هفته شهدا تمام شد و هنوز  نفهمیدم که ...

آیا هنوز هم درب شهادت باز است؟

آیا شهادت تنها راه رسیدن به سعادت است؟

انصافا شهدا چه کردند که همه حجب را دریدند و در دامان حضرتش جان سپردند؟

یکی میگفت شهدا مثل شما ها بودند. شهدا مثل ما بودند؟

پس چرا آنها انتخاب شدند و ما ماندیم؟

فکر کنم سرمون شیره مالیدن. اگه شهدا مثل ما بودند پس ما هم شهیدیم دیگه

اما نه اینگونه نیست . تک تک این شهدا به مقامی رسیدند که هر چه جز او در دلشان بود را رها کردند و در میان همه تعلق‌های دنیوی خود تنها معبود را انتخاب کردند؟

تمام دنیایشان را در یک ساک دستی جای دادند و به سمت جبهه های نبرد حرکت کردند و در شب عملیات همان ساک را هم زمین گذاشتند و در راه خدا اسلحه به دست گرفتند و از مطاع دنیا جز  پیراهن کهنه ای انتخاب نکردند.

چگونه می‌توانیم مثل آنها باشیم حال آنکه دیگر اللهم اخرج حب الدنیا من قلبی در ذکر قنوتمان نیست؟

و تمام فکر و ذکرمان صبح تا شام در جستجوی چیزی است که آن را خدا تکفل کرده است یعنی روزی!

یا ابا عبدالله