نیمه شعبان در راهه

نیمه شعبان در راهه ، یادمه از بچگی عشقمون این بود که تو کوچه خیابونا یه کاری بکنیم که به قول خودمون دیگه بترکونیم حداقل فضای شهر رو طوری عوض کنیم تا همه متوجه بشوند که یه خبرایی هست .
از چراغونی کردن خیابونا و شکلات پخش کردن تو ترافیک گرفته تا توزیع شربت و شیرینی و بسته های فرهنگی و ...
نمیدونم شاید به نوعی فخرفروشی ، یعنی ما هم صاحبی داریم و اونقدرها هم یتیم نیستیم و بی سرپرست ، اعتقاداتمون توهم نیست .

یارم چو قدح به دست گیرد

بازار بتان شکست گیرد

یا چه میدونم شاید نوعی ریا باشه ، خودنمایی ، اما نه برای مردم ، برای حضرت صاحب.
آخه ریا چیز خوبیه به شرط اینکه طرفمونو بشناسیم یعنی برا کسی ریا کنیم که کاری از دستش بر بیاد و بتونه صله ای هم بده.
مگه آدم خودشو برا معشوق لوس نمیکنه؟
مگه همیشه نگفتند عاشق شهره کوچه و بازار است و رسوای جماعت؟


به نظر شما بهترین هدیه تولد برای حضرت چیست؟