ابن قولویه به سند معتبر از مسمع کردین روایت کره است که :
خدمت امام جعفر صادق علیه السلام بودم ، آن حضرت به من فرمودند: اى مسمع ! تو عراقى هستى ، آیا به زیارت قبر جدم حسین علیه السلام مى روى !
گفتم : نه ؛زیرا من از افراد معروف بصره هستم و در نزدیکى ما عده اى هستند که پیرو خلیفه اند و ما دشمنان زیادى از ناصبیان و غیر آن ها داریم ؛من مى ترسم که آن ها نزد والى از من سخن چینى کرده و ایشان به من ضرر برسانند.
امام صادق علیه السلام فرمودند: آیا به خاطر مى آورى مصایبى که بر حسین علیه السلام وارد آمد؟
گفتم : آرى !
حضرت فرمودند: آیا در مصیبت حسین ناله سر مى دهى ؟
گفتم : آرى ! تا اندازه اى گریه و زارى مى کنم که اهل خانه نیز از گریه من اندوهگین مى گردند و تا حدى غذا نمى خورم که از حالت من آثار مصیبت آشکار مى گردد.
امام فرمود: خداوند بر گریه ات رحم نماید! اى مسمع ! همانا تو از کسانى هستى که در مصیبت ما غمگینى و در شادى ما شاد و جزو کسانى مى باشى که در اندوه ما اندوهگین ، در ترس ما هراسناک و در ایمنى ما ایمن اند.
به زودى به هنگامه مرگ پدران مرا مى بینى که نزد تو حاضر شده اند و به عزرائیل در مورد تو سفارش مى کنند و به تو مژده ها و بشارت هایى مى دهند که دیده ات روشن گردد و خشنود شوى و عزرائیل از مادر نسبت به تو مهربان تر خواهد بود.در این موقع امام گریه کردند، من هم گریه کردم . (1)
1-متهى الامال ، 68
خوشا به سعادتش