سومین سفیر آن حضرت عجل الله فرجه الشریف (۳)

حسین بن روح شخصى بسیار با احتیاط بود و در تقیه ذره اى فروگذار نمى کرد بطورى که مورد احترام اهل سنت نیز بود، آنقدر مقید به تقیه بود که بمنزل ابن یسار وزیر که شخصیتى تمام از نظر اجتماعى داشت و در نزد خلیفه محترم بود حاضر مى شد.

ابوالحسن پسر ابو الطیب گفت: روزى در خانه وزیر دو نفر با یکدیگر بحث مى کردند یکى از آنها عقیده داشت که بعد از پیغمبر ابو بکر از همه مردم افضل است بعد از او عمر و پس از وى على ـ علیه السلام ـ دومى مى گفت على از عمر بهتر است.

کسانى که در مجلس حضور داشتند از سخن او در شگفت شدند و از شادى او را روى سر خود برداشتند برایش دعاها کردند و از کسانى که او را رافضى مى دانستند بدگوئى ها کردند. من از مشاهده این حال خنده ام گرفت بطورى که نتوانستم خوددارى کنم با آستین جلو دهانم را گرفتم ولى از ترس اینکه رسوا شوم از جاى حرکت کرده خارج شدم ولى حسین بن روح متوجه من بود همین که بمنزل رسیدم چیزى نگذشت درب خانه را زدند درب را باز کردم حسین بن روح را مشاهده کردم که قبل از رفتن بمنزل خود بدر خانه من آمده.

فرمود: بنده ى خدا چرا مى خندیدى؟ مى خواستى مرا بخطر بیاندازى؟ خیال مى کنى آنچه در آن مجلس گفتم مناسبت نداشت؟ گفتم: چرا. گفت: من از گناه تو نمى گذرم اگر سخن مرا در آن مجلس نابجا شمارى.

گفتم: آقا مردى که نایب امام زمان و وکیل اوست اگر چنین سخنى بگوید، نباید تعجب کرد و از حرف او خندید!؟

با ناراحتى در جوابم گفت: قسم بجان تو اگر دو مرتبه چنین حرفى بزنى با تو قطع رابطه مى کنم; آنگاه از من خداحافظى کرد و رفت(۱).

وى شنید یکى از دربانهایش معاویه را لعنت کرده او را ناسزا گفت و از خانه بیرونش کرد و از کار برکنارش نمود، مدتها بیکار بود و تقاضاى شغل خود را مى کرد او را بر سر کارش نیاورد تا بالاخره یکى از بستگان حسین بن روح باو کارى داد. تمام این رفتار را از روى تقیه مى نمود(۲).

سرانجام سومین نایب خاص نیز پس از ۲۱ سال خدمت به حق و عدالت، در سال ۳۲۶ هجرى جهان را بدرود گفت.
منبع:کتاب غیبت صغری امام عصر (ارواحنا فداه)
ـــــــــــــــــــــ
۱. بحارالانوار، ج ۱۳، ص ۹۷ و ۹۸.

۲. بحارالانوار، ج ۱۳، ص ۹۷ و ۹۸.